Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 5
Vandaag maken we de vijfde weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden:
Lisette van Eerten met haar verhaal Peter. Van harte gefeliciteerd Lisette!
Je kunt nog tot en met zondag 28 september insturen voor onze schrijfwedstrijd. Het reglement is hier te raadplegen. Er zijn inmiddels ruim tachtig inzendingen binnen!
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Peter
© Lisette van Eerten
Ik blaas nog één keer lang uit, de lucht over mijn bovenlip omhoog blazend, en dan duw ik de deurkruk naar beneden.
‘Lekke band,’ beantwoord ik Van Zwietens opgetrokken wenkbrauw.
‘En daarom kreeg jij die wolkbreuk over je heen, terwijl wij hier al lekker binnen zaten. Ga snel zitten.’ Hij lacht terwijl hij het zegt, zo hartelijk dat ik zelf ook even glimlach, ondanks de klamme kou die tot in mijn ondergoed is doorgedrongen. Heel even. Ik sop de klas door met mijn blik op de grond en schuif met een zucht naast Marieke. Van Zwieten praat alweer verder over suffragettes, en als ik vooroverbuig om mijn spullen uit mijn tas te pakken, zie ik druppels uit mijn haar vallen. Het hangt nu in hopeloze slierten naar beneden, maar als het zo begint op te drogen gaat het natuurlijk ook nog pluizen. Stom pluishaar. Geschiedenis is het enige vak dat ik samen met Peter heb. Twee uurtjes in de week. Twee. En één daarvan kom ik totaal verzopen langs zijn tafel gelopen.
‘Hé,’ roept Oscar als ik aan het eind van de dag met Marieke door de garderobe loop. Peter staat naast hem. De rest ook. Maar Peter ook. Ik kijk naar het mededelingenbord. ‘Wij gaan zo nog even de stad in,’ gaat Oscar verder, ‘misschien een patatje halen bij Tante Jans, ofzo. Gaan jullie mee?’
‘Tuurlijk!’ antwoordt Marieke gelijk. Ik probeer nonchalant te klinken als ik ‘leuk’ zeg, maar volgens mij piep ik toch een beetje. Peter kijkt me aan, glimlacht. Ik laat mijn blik nog maar eens over dat mededelingenbord glijden.
‘Shit!’ Hoe kon ik dat nou vergeten. ‘Ik heb die lekke band nog, natuurlijk.’ Ik kijk Marieke aan om íemand aan te kijken terwijl ik het zeg. We wisselen heel wat uit in enkele blikken. Ik weet dat ze direct instemde om mij bij Peter in de buurt te krijgen. Zij weet dat ik dat weet. En dat ik dat wil. Maar nu weten we allebei even niet meer zo snel hoe het verder moet. Ik geloof dat ik even helemaal niets meer weet. Zo moeilijk kan het toch niet zijn, waarom zie ik de oplossing niet?
‘Zal ik hem voor je plakken?’ vraagt Peter.
Over de auteur:
Lisette van Eerten mag zich master in de klassieken noemen, maar verwondert zich vooral over het contemporaine leven. Ze heeft met drie kinderen genoeg om handen, maar schrijft desalniettemin – Engelse non-fictie tijdens werkuren, Nederlandse fictie daarbuiten. Daarnaast vertaalt, redigeert en fotografeert ze.
Verhalen van haar hand behaalden in de afgelopen jaren eerste en andere shortlist plaatsen in onder andere wedstrijden van Schrijven Online, Literair Café Helmond, de Baarnse literatuurprijs, de Editio Debutantenschrijfwedstrijd en Het Rode Oor. Momenteel werkt ze aan haar eerste flash fiction bundel Altijd wel iets.
tedere kalverliefde